Το Παζλ.

Το να σ' ερωτεύομαι είναι σα να φτιάχνω ένα παζλ με χιλιάδες μικροσκοπικά κομματάκια. Στην αρχή ήμουν μπερδεμένη, δεν είχα ιδέα από που να ξεκινήσω, ήμουν όμως ενθουσιασμένη και πεπεισμένη πως θα καταφέρω να το τελειώσω για να δω επιτέλους ολόκληρη την εικόνα.

Ξεκίνησα δειλά και διστακτικά. Απέκτησα αυτοπεποίθηση όταν άρχισα να ενώνω τα πρώτα κομμάτια. Ήταν δύσκολο, αλλά η ικανοποίηση που ένιωθα κάθε φορά που έφτιαχνα μικρές απομονωμένες εικόνες, το έκανε να αξίζει και με το παραπάνω.

Κάποιες μέρες μου ήταν αδύνατο να δω καθαρά ποιό κομμάτι ταιριάζει απόλυτα με κάποιο άλλο, βιαζόμουν, έκανα λάθη προσπαθώντας να κολλήσω δύο αταίριαστα μεταξύ τους πράγματα, τα παρατούσα. Προσπάθησα να ξεχάσω το παζλ και αναζητούσα διάφορους τρόπους να μου αποσπάσουν την προσοχή ώστε να το αφήσω πίσω μου.

Έπιασα τον εαυτό μου να γυρνάει σ' αυτό κι ας ήξερα πόσο δύσκολο ήταν για μένα να συνεχίσω να προσπαθώ να φτιάξω την εικόνα που τόσο λαχταρούσα να δω. -Βλέπεις οι άνθρωποι έχουμε την τάση να θέλουμε να φτάσουμε σε ένα προορισμό χωρίς να υπολογίζουμε την απόσταση αυτού από το σημείο που βρισκόμαστε τώρα.

Μετά τις μάταιες προσπάθειες μου να το αγνοήσω, και βρίσκοντάς το μπροστά μου κάθε φορά που νόμιζα ότι προχωρούσα μακριά από αυτό, κατέληξα πως η επιθυμία μου να ασχοληθώ με το παζλ ήταν πιο ισχυρή από οποιοδήποτε εμπόδιο έπρεπε να ξεπεράσω.

Με κάθε κομμάτι που ενώνω, αποκαλύπτεται μία ακόμα πτυχή της τελικής εικόνας και πιάνω τον εαυτό μου να ερωτεύεται την διαδικασία περισσότερο, ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα που θα προκύψει.

Όσο μεγαλύτερο μέρος της εικόνας βλέπω τόσο πιο πολύ μ'αρέσει και δεν υπάρχει ούτε μια σκιά σ' αυτήν που να με κάνει να αμφιβάλλω για την επιλογή μου να τ' ολοκληρώσω ακόμα και αν μετά χρειαστεί να το διαλύσω και να το ξαναβάλω στο κουτί του.

Αθηνά, x.