Έλλειψη.

Δεν μου λείπεις εσύ, μου λείπουν όλα όσα νόμιζα πως ήσουν. Αυτά που πίστευα ότι έχουμε. Μου λείπει το πόσο ολόκληρη και ασφαλής ένιωθα όταν με αγκάλιαζες. Τότε που με κοιτούσες και δεν με ένοιαζε τίποτα στον κόσμο. Μου λείπουν όσα νόμιζα πως είχαμε και αυτά που μπορούσαμε να γίνουμε αν το θέλαμε και οι δυο. Το πόσο πολύ γελούσα όταν μιλούσαμε και τα λόγια σου όταν ήσουν ζαλισμένη απ' το ποτό. Το αίσθημα ότι η καρδιά μου θα σταματήσει όποτε ήξερα ότι θα σε δω. Το χαμόγελο που μου προκαλούσε μόνο η δική σου παρουσία, που δεν συγκρινόταν με κανενός άλλου.

Μου λείπουν όλα όσα είσαι και αυτά που ήθελα να γίνεις για μένα. Μου λείπει η ελευθερία της έκφρασης. Της έκφρασης των συναισθημάτων μου απέναντί σου ακόμα και αν εσύ δεν τ' άκουσες ποτέ στην πραγματικότητα, κι ας κουνούσες καταφατικά το κεφάλι. Οι απεγνωσμένες φωνές μου που έπεσαν στο κενό και ας σε κούφαναν. Όλες οι μέρες που ξημέρωνα δίπλα σου και αδυνατούσα να πιστέψω ότι στάθηκα τόσο τυχερή. Τα βράδια που ξενύχτησα για σένα και με σένα. Μαζί σου. Το μαζί, το κοινό, η ψευδαίσθηση, το ψέμα που είχα τόσο ανάγκη να πιστέψω. 

Κάθε φορά που χάνω τον εαυτό μου τον ψάχνω στα δικά σου μονοπάτια.

Η απώλεια κάποιου προσώπου όταν αυτό βρίσκεται ακόμα στη ζωή σου, ίσως και να πονάει περισσότερο από το χαμό του. Την νιώθω έντονα κάθε φορά που σε βλέπω, και γνωρίζω αυτά που θέλω όσο τίποτα να ξεχάσω αλλά είμαι αναγκασμένη να θυμάμαι για να σταματήσω να σε ερωτεύομαι.

Γιατί ο έρωτας δεν είναι χρόνος στιγμιαίος, δεν είναι μια κατάσταση σταθερή. Είναι χρόνος εξακολουθητικός, αυξάνεται και πληθύνεται με τρόπο ανεξέλεγκτο και συχνά καταστροφικό. 

Αθηνά, x.