Απομόνωση.
Μισοτελειωμένες σελίδες, διάσπαρτες λέξεις που ψάχνουν απεγνωσμένα τρόπο να γίνουν προτάσεις για να βγάλουν νόημα. Για να σου πουν τι; Κάτι που ήδη γνωρίζεις μάλλον. Δεν ξέρω από που προέρχεται αυτή η αστείρευτη επιθυμία μου να μιλάω για τα συναισθήματά μου σε σένα ή σε οποιονδήποτε πρόθυμο να διαβάσει γι’ αυτά. Ίσως γιατί όταν τα εκφράζω, ακόμα και αν δεν βρουν ούτε έναν αποδέκτη, ξέρω πως υπάρχουν εκεί έξω · και αυτόματα όλα γίνονται λίγο πιο εύκολα, πιο απλά, πιο ελαφριά μέσα μου. Αρκεί ένα τόσο δα μικρό συμβάν, μια μικροσκοπική κίνηση για να ξυπνήσει τη μούσα μου, που είχε πέσει σε λήθαργο τόσο καιρό και με είχε αφήσει στη σιωπή. Μα να σου πάλι εδώ, παρέα με την ακατάπαυστη φλυαρία που με χαρακτηρίζει για οποιοδήποτε ζήτημα με απασχολεί με πάθος, για οτιδήποτε ανάβει τη φωτιά μέσα μου, μου δίνει κίνητρο να δημιουργήσω κάτι, να φτιάξω ένα είδος τέχνης, που πιθανόν κανείς άλλος παρά μόνο εγώ μπορώ να δω ή να εξηγήσω. Μήνες κλεισμένη με το μυαλό μου στους τέσσερις ίδιους τοίχου...