Απομόνωση.

Μισοτελειωμένες σελίδες, διάσπαρτες λέξεις που ψάχνουν απεγνωσμένα τρόπο να γίνουν προτάσεις για να βγάλουν νόημα. Για να σου πουν τι; Κάτι που ήδη γνωρίζεις μάλλον. Δεν ξέρω από που προέρχεται αυτή η αστείρευτη επιθυμία μου να μιλάω για τα συναισθήματά μου σε σένα ή σε οποιονδήποτε πρόθυμο να διαβάσει γι’ αυτά. Ίσως γιατί όταν τα εκφράζω, ακόμα και αν δεν βρουν ούτε έναν αποδέκτη, ξέρω πως υπάρχουν εκεί έξω· και αυτόματα όλα γίνονται λίγο πιο εύκολα, πιο απλά, πιο ελαφριά μέσα μου.

Αρκεί ένα τόσο δα μικρό συμβάν, μια μικροσκοπική κίνηση για να ξυπνήσει τη μούσα μου, που είχε πέσει σε λήθαργο τόσο καιρό και με είχε αφήσει στη σιωπή. Μα να σου πάλι εδώ, παρέα με την ακατάπαυστη φλυαρία που με χαρακτηρίζει για οποιοδήποτε ζήτημα με απασχολεί με πάθος, για οτιδήποτε ανάβει τη φωτιά μέσα μου, μου δίνει κίνητρο να δημιουργήσω κάτι, να φτιάξω ένα είδος τέχνης, που πιθανόν κανείς άλλος παρά μόνο εγώ μπορώ να δω ή να εξηγήσω.

Μήνες κλεισμένη με το μυαλό μου στους τέσσερις ίδιους τοίχους που πλέον ξέρουν και τη πιο σκοτεινή σπιθαμή της ψυχής μου, θα έλεγε κανείς ότι είναι το λιγότερο καταστροφικοί για κάποια που σκέφτεται συνέχεια τα πάντα. Ξέρεις όμως τι; Έμαθα να το βάζω για ύπνο. Έμαθα να κοιμάμαι χωρίς να βλέπω όνειρα και να ξυπνάω χωρίς να περιμένω να συμβεί κάτι το υπόλοιπο της μέρας. Σταμάτησα να σχεδιάζω το μέλλον και να έχω προσδοκίες.

Μία, κατά τα άλλα, συνηθισμένη μέρα το μυαλό μου άθελά του τόλμησε να επισκεφθεί τη θύμηση σου με τρόπο αναπάντεχο και ανεξήγητο. Δεν ήταν η πρώτη φορά που ξέσπασα, ήταν όμως η πρώτη φορά που ο λόγος δεν ήσουν εσύ αλλά εγώ. Τα έβαλα με μένα που παρά τις συνεχόμενες προσπάθειές μου, το χρόνο και την ενέργεια επένδυσα στη μεταξύ μας σχέση, δεν κατάφερα ποτέ να πετύχω κάτι ουσιαστικό.

Δεν φοβάμαι ότι δεν θα βρω άνθρωπο σαν εσένα, με τρομάζει η σκέψη πως δεν θα μπορέσω να έχω τα συναισθήματα που ένιωσα για σένα για κάποιον άλλο. Πιστεύω πως η κάθε ανθρώπινη σχέση ανεξαρτήτως δυναμικής και είδους είναι μοναδική, ακόμα και αν μοιάζει με άλλη δεν θα είναι ποτέ ίδια μ’ αυτή. Δεν φοβάμαι μήπως δε βρω ξανά αυτά που μου έδωσες, μα τρέμω πως δεν θα είμαι ξανά πρόθυμη να δώσω αυτά που θα έδινα σε σένα.

Είναι τρομακτικό και ταυτόχρονα μοναδικό να ανακαλύπτεις καινούργια όρια της ψυχής σου, να μαθαίνεις για σένα πράγματα που ούτε φανταζόσουν και να βιώνεις συναισθήματα των οποίων την ύπαρξη δεν γνώριζες μέχρι χθες. Όταν ένα δεύτερο πρόσωπο είναι ικανό να προκαλέσει όλα αυτά και ακόμα περισσότερα, ακούσια ή μη, δένεσαι μαζί του. Μέχρι να συνειδητοποιήσεις την επιρροή που ασκεί πάνω σου ίσως να είναι πολύ αργά να κάνεις πίσω, ίσως πάλι να σε ωθήσει να θέλεις να προκαλέσεις κι άλλα, να εξαντλήσεις όσα έχεις και αυτά που δεν ήξερες πως έχεις μέσα σου.

Έμεινα μόνη με το μυαλό μου και το ρώτησα αν είναι καλά. Απάντηση δεν πήρα, μου είπε μόνο να σου γράψω αυτά

Αθηνά, x.