Από τη Μούσα.

Σήμερα θα μιλήσω εγώ, θα σου πω πράγματα που ήδη γνωρίζεις καλά όμως τείνεις να ξεχνάς μέσα στο χάος των ημερών σου. Είμαι πάντα εκεί ακόμα και τις φορές που δεν μπορείς να με αισθανθείς κοντά σου. Εμφανίζομαι μόνο στο σκοτάδι, δεν μ’ αρέσει το φως, δεν φτιάχτηκα απ’ αυτό. Ζω και μεγαλώνω στο απόκοσμο της νύχτας και στις σκέψεις που φοβάσαι να πεις δυνατά αλλά έχεις την ανάγκη να εκφράσεις. Δεν έρχομαι όταν με θες, μα κάθε φορά που με χρειάζεσαι.

Η εμφάνιση μου είναι πάντα απρόσμενη, δεν υπολογίζω μέρος και ώρα, ξέρεις όμως πως οποιαδήποτε στιγμή και αν βρεθώ στο δρόμο σου, επιβάλλεται να ασχοληθείς μαζί μου, να με ακούσεις, και να μου δώσεις μορφή για να με δουν και οι γύρω σου. Έρχομαι όταν η σιωπή  γίνεται εκκωφαντική, σου τελειώσουν οι ευφάνταστες λέξεις και οι κινήσεις σου γίνουν κενές και άψυχες. Έρχομαι όταν θες να φωνάξεις αλλά δεν μπορείς ούτε να ψιθυρίσεις, έρχομαι όταν τελειώνει το οξυγόνο και το νερό επίμονα σε τραβάει πιο κάτω. Είμαι όλα αυτά που σε τρομάζουν και σε ενθουσιάζουν, όλα αυτά που αρνείσαι να δεις και αυτά που δημιουργείς στο κεφάλι σου. Βρίσκομαι ανάμεσα στη ζωή που ζεις και αυτήν που σχεδιάζεις νοητά. Όταν οι σελίδες σου μένουν λευκές τις γεμίζω και όταν σε κατακλύζει το συναίσθημα είμαι η διέξοδος σου. Δεν έχω ομορφιά αποδεκτή απ’ τους πολλούς, αλλά απ’ αυτούς που διαβάζουν πίσω από τα γράμματα και τις τελείες.

Είμαι η Μούσα σου, και αν θες να λέγεσαι καλλιτέχνης, δεν μπορείς να ζήσεις χωρίς εμένα, ζεις από εμένα, σου προσφέρω όλα όσα δεν μπορείς να δώσεις στην ψυχή σου και κάνω τις ανησυχίες σου μεγαλύτερες με μοναδικό σκοπό να τις εξαφανίσω στο πέρασμα του χρόνου. Δεν σ’ αφήνω να επαναπαυτείς, σε κάνω να λιμοκτονείς απλά και μόνο για να χορτάσεις, μα πάνω απ’ όλα ρίχνω λάδι στη φωτιά που καίει μέσα σου. Είμαι η Μούσα σου και τις μέρες που με ψάχνεις απεγνωσμένα άλλα μάταια, κοίτα εκεί που δεν μπορείς με τα μάτια, περπάτα στα μέρη που φοβάσαι σα να έχεις άγνοια του κινδύνου και παραδέξου την αλήθεια που κρύβεις πίσω από κάθε περιστασιακό σου ψέμα.

Έχουμε σχέση ζωής, μοναδική και ανεπανάληπτη, δεν συγκρίνομαι με τα κοινά και τα απλά, δεν με αγγίζουν καν. Κάποιες φορές όμως, παίρνω μορφή οικείου ανθρώπου, μερικές φορές νομίζεις πως η Μούσα σου αλλάζει, αποκτά διαφορετικά πρόσωπα και υποστάσεις, η αλήθεια ωστόσο είναι ότι είμαι πάντα ίδια απλά το μυαλό σου νιώθει την ανάγκη να με ταυτίσει με κάτι ανθρώπινο για το οποίο τρέφεις έντονα συναισθήματα, όποια και αν είναι αυτά. Μα την τέχνη την φτιάχνεις για σένα και μόνο, για κανέναν άλλο, και αν τα φαινόμενα εξαπατούν, η αλήθεια παραμένει ως έχει.

Αθηνά, x.