Αυτός.

Αυτός δεν ήταν τα πάντα, ήταν όμως πάντα. Ήταν η προσωπική μου κόλαση επί γης μεταμφιεσμένη σε παράδεισο. Αυτός ήταν εκεί κάθε φορά, ίδιος, ιδανικός για λίγο μα απρόθυμος να δοθεί ολοκληρωτικά σε κάτι.

Εγώ ήμουν εθισμένη σ' αυτόν, συνειδητά αλλά περιστασιακά. Δεν ήταν το ναρκωτικό μου, ήταν η αμαρτία που ήθελα να κάνω ξανά και ξανά. Τοξικός και απόμακρος τις περισσότερες μέρες, είχε όμως τον τρόπο να με κάνει να επιστρέφω εκεί τις στιγμές που λύγιζα, όλες τις φορές που με απογοήτευε η καρδιά μου με τις επιλογές της και αυτές που απλά έψαχνα την επιβεβαίωση από κάποιον.

Ζούσαμε στο σκοτάδι, κι αν λένε πως τίποτα δεν μπορεί να κρυφτεί από τον ήλιο, εμείς καταφέραμε να γίνουμε η εξαίρεση του κανόνα. Όχι πως μου έδωσε ποτέ την επιλογή, σεβάστηκα όμως την επιθυμία του και ας καταπατούσε τις δικές μου. Δεν μου άνηκε ποτέ, δεν θα μπορούσε να ανήκει σε κάποια σαν εμένα, δεν φτιαχτήκαμε γι’ αυτό. Μα τον αγάπησα με τρόπο διαφορετικό απ' τον συνηθισμένο, με τρόπο που οι γύρω μου δεν θα μπορούσαν ποτέ να καταλάβουν, πόσο μάλλον να δικαιολογήσουν. Στο πρόσωπό του έβλεπα το μεγαλύτερο λάθος μου, λάθος τις επιπτώσεις του οποίου γνώριζα πολύ καλά, είχα έρθει αντιμέτωπη μ' αυτές τόσες φορές που πλέον δεν είχα καν τύψεις γι' αυτό που έκανα, μα πάνω απ' όλα δεν ένιωθα καμία ντροπή.

Η συνάντησή μας ήταν καρμική, καταστροφική και απαραίτητη. Μαζί του πήρα μια γεύση από το απαγορευμένο. Ήταν δύσκολο, γρίφος για δυνατούς λύτες, παιχνίδι χωρίς ξεκάθαρο νικητή και ηττημένο, παρτίδες αφημένες στη μέση, μοιραζόμασταν μια κοινή αδυναμία να παραιτηθούμε και ας ξέραμε καλά πως δεν θα τις τερματίσουμε ποτέ. Η παρουσία του δεν με αφήνει ποτέ αδιάφορη, την απουσία του την αντιλαμβάνομαι συχνά μα στιγμιαία. Δεν έχει την δύναμη να με πονέσει, μπορεί όμως ακόμα να με απογοητεύσει.

Εκείνος με λέει δαίμονα και γω τον λέω σατανά. Αυτός θα είναι αυτός, και ίσως και γω γι' αυτόν να είμαι κάποια.

 

Αθηνά, x.