Αξημέρωτα.

Αγαπώ αυτή την πόλη τα μεσάνυχτα και τις πρωινές ώρες πριν ξημερώσει. Αγαπώ την ησυχία της, τις διαδρομές όταν όλα είναι κλειστά και κυκλοφορούν μόνο οι βασανισμένες ψυχές, η κάθε μία για το δικό της λόγο. Όλες όμως ξύπνιες εκείνη την ώρα, ανήσυχες και ζωντανές ίσως και πεθαμένες με τρόπο μη συμβατικό και αναπάντεχο, τρόπο ασυνήθιστο και ανεξήγητο στους κοινούς και απλούς.

Αγαπώ την αρχιτεκτονική των κτιρίων, αυτών που μένουν εκεί χρόνια πολλά πριν και μετά από μένα, αυτών που οι ιστορίες τους δεν θα ειπωθούν ποτέ μα θα μείνουν για πάντα χαραγμένες στο τσιμέντο τους.

Λατρεύω να χάνομαι σε εικόνες που οι πολλοί θεωρούν αδιάφορες ενώ ακούω μουσική που υπό οποιαδήποτε συνθήκη σου προκαλεί στην καλύτερη νοσταλγία και στη χειρότερη αυτοκτονικές διαθέσεις.

Τίποτα δεν συγκρίνεται με τις στιγμές απόλυτης ηρεμίας που βιώνω λίγο πριν κάθε καταιγίδα της ζωής μου. Μα τις ξεπέρασα όλες με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Και αν με άφησαν κενή και μισή, ζω ακόμα και έχω καρδιά έτοιμη για όλα και ψυχή δυνατή και η μούσα μου πάντα δίπλα μου, να μου λέει πως όλα θα πάνε καλά απλά γιατί δεν υπάρχει κάποια άλλη επιλογή για μένα. Απλά γιατί έτσι πρέπει και έτσι θα γίνει. Είναι εκεί να μου θυμίζει όλα τα γιατί και τα πως. Είναι εδώ για άλλη μια φορά, σε στιγμή ξαφνική και άκρως κατάλληλη να μου λύσει τα χέρια μου και να με αναγκάσει να γράψω γιατί μόνο έτσι επιβιώνω χωρίς να τρελαθώ παραπάνω απ' όσο είμαι ήδη.

Θέλω να πιστεύω πως δεν έχω κανέναν εθισμό σε οτιδήποτε υλικό, παρά μόνο στις ίδιες μου τις σκέψεις. Επιτρέπω στο μυαλό μου να χάνεται σ' αυτές ακόμα και αν είναι άκρως επικίνδυνες και καταστροφικές. Και το μυαλό μου τρέχει για πάντα, καίγεται και πεθαίνει γι' αυτές, ζει και αναγεννιέται από τις ίδιες του τις στάχτες που αυτό προκάλεσε και συνεχίζει να προκαλεί με πλήρη και εκούσια άγνοια των επιπτώσεων του στη ζωή μου.

Αθηνά, x.