Ωδή στην καρδιά.

Θέλω να σου χαρίσω όλες τις λέξεις μου, θέλω όλες να μιλάνε για σένα, για ο,τι είσαι και όλα αυτά που το είναι σου προκαλεί σε μένα.

Δεν ξέρω αν υπάρχουν αρκετές σε όλες τις γλώσσες του κόσμου για να σου εξηγήσω αυτά που νιώθω, δεν ξέρω ακόμα και αν εγώ η ίδια γνωρίζω την έκταση των συναισθημάτων μου.

Σου μιλάω συνέχεια με την ελπίδα πως κάποια στιγμή θα καταλάβεις έστω και λίγο τι εννοώ, και τρέμω μη μου τις χαλάσεις και σταματήσουν να με επισκέπτονται, βλέπεις τις έχω ανάγκη για όλες τις ώρες που μένω μόνη με τον εαυτό μου.

Κάθε φορά που σε βλέπω θέλω λίγο ακόμα και κάθε φορά που σε αγγίζω καθυστερώ να απομακρύνω το χέρι μου λίγο παραπάνω. Δεν υπάρχει ώρα που δεν θα ξυπνούσα για σένα ή δρόμος που θα δίσταζα να περπατήσω. Δεν υπάρχει κανόνας που δεν θα παραβίαζα ή ρίσκο που δεν θα έπαιρνα χωρίς δεύτερες σκέψεις. Όλα αυτά αρκεί να τα ζητούσες. Είναι ειρωνική η μονοπλευρότητα της κατάστασης μου αυτής, όμως ποιος ορίζει τον έρωτα έτσι κι αλλιώς;

Ελέγχεις τα συναισθήματά μου με τρόπο που με τρομάζει, όμως αφήνομαι σα να μην έχω τίποτα να χάσω, λες και η καρδιά μου είναι φτιαγμένη από ατσάλι και όχι γυαλί. Ακόμα υπάρχουν στιγμές που μου κόβονται τα πόδια όταν σε βλέπω και έχω αυτό το άγχος που εκτοξεύει την αδρεναλίνη μου λες και θ’ ανέβω στην σκηνή να χορέψω.

Μπαίνεις στο δωμάτιο και εξαφανίζονται όλοι. Δε με αφορά ποιος είναι εκεί γιατί εγώ βλέπω μόνο εσένα. Δεν μπορούν να αναμετρηθούν μαζί σου στα μάτια μου. Αν μου έδινες ένα θα σου έδινα χίλια, σε αντίθεση με σένα δεν κρατάω λογαριασμό, είμαι χαμένη από χέρι μα συνεχίζω να ποντάρω με ο,τι έχω και δεν έχω.

Αθηνά, x.