Ακατάλληλη Στιγμή.

Ή όπως το λένε και στο χωριό μου, wrong timing. Όμως αν είναι όντως τόσο λάθος η στιγμή, πως έτυχε και τράβηξες την προσοχή μου με τη λιγότερο δυνατή προσπάθεια ανάμεσα σε τόσα πρόσωπα που αντικρίζω καθημερινά; Πολλές φορές σε κοίταξα αλλά από την πρώτη σε είδα. Εντυπώθηκε η εικόνα σου αν και θολή στο μυαλό μου, ανακατεμένη με τον καπνό και το χαμηλό φωτισμό που μαγαζιού που σε πέτυχα, και αν φαινομενικά σε προσπέρασα και δεν ασχολήθηκα, ένιωθα συχνά το βλέμμα σου καρφωμένο πάνω μου και ας ήσουν με παρέα.

Σε ένιωσα και τότε και κάθε επόμενη φορά που σε συναντούσα χωρίς να έχω ιδέα ότι θα σε δω, όταν απλά βρισκόσουν ξαφνικά μπροστά μου. Εσύ με κοιτούσες και γω σε έβλεπα. Δεν στο είπα ποτέ αλλά όταν ήξερα ότι είχα το βλέμμα σου πάνω μου άλλαζε όλη η στάση του σώματός μου. Όπως αυτά τα αρσενικά του ζωικού βασιλείου που κάνουν επίδειξη τα πιο ωραία χαρακτηριστικά τους για να ελκύσουν τα θηλυκά. Μέχρι την στιγμή που μου μίλησες, φευγαλέα και τυπικά αλλά ήταν αρκετό για να το εκλάβω ως σημάδι πως θέλω να μάθω περισσότερα. Η συνέχεια μικρή σημασία έχει, έχει όμως μεγάλη η κατάληξη.

Τώρα βρίσκομαι σε μια παραλία να αναρωτιέμαι γιατί η τόσο επιλεκτική ψυχοσύνθεση μου, αποφάσισε να ανοιχτεί σε σένα. Νομίζω μια από τις μεγαλύτερες αδικίες, αν θες, της ζωής είναι το γεγονός πως δεν συναντάμε ποτέ τους ανθρώπους από το μηδέν της ζωής τους. Για παράδειγμα, δεν θα μπορέσουμε να μάθουμε αν θα ταιριάζαμε στην σχέση. Δεν θα δούμε ποτέ τη δυναμική μας να ολοκληρώνεται ακόμα και αν το θελουμε και οι δύο, και όλα αυτά απλά γιατί δεν γνωριστήκαμε την κατάλληλη για εμάς εποχή. 

Από την άλλη, όταν υπάρχει θέληση υπάρχει και τρόπος. Ίσως πάλι και αυτό να είναι μια ακόμα κλισέ έκφραση που δεν εφαρμόζεται σε όλες τις περιπτώσεις παρά μόνο σε λίγες και ιδανικές. Εγώ θα συνεχίσω ν’ αναρωτιέμαι και συ θα συνεχίσεις τη ζωή σου. Αν καταλήξεις να είσαι απωθημένο μου ενδεχομένως να σε θυμάμαι έστω αμυδρά για το υπόλοιπο της ζωής μου. Αν πάλι καταλήξεις μαζί μου…

Αθηνά, x.