Πες μου αν θυμάσαι.

 

Θυμάσαι όσα σχεδιάζαμε να κάνουμε μαζί; Τα μέρη που λέγαμε να επισκεφτούμε, οι καλλιτέχνες που θέλαμε να ακούσουμε, τα μαγαζιά που κοιτούσαμε για να φάμε, αυτά που είχες πάει και ήθελες να δείξεις και σε μένα.

Θυμάσαι όσα κάναμε μαζί; Το πόσο έχουμε γελάσει και κλάψει, το πόσο ενθουσιασμένη ήσουν, πως έκανες σαν μικρό παιδί όταν ήμασταν οι δυο μας, πόσα πράγματα έκανες για πρώτη φορά με μένα ή πόσο διαφορετικό ήταν κάτι όταν το ζούσες μαζί μου.

Θυμάσαι όσα έκανα για σένα; Οι υποσχέσεις μου που κράτησα μέχρι και την τελευταία στιγμή. Όσα σου έδωσα απτά και μη, πράγματα δικά μου, δανεικά που δε ζήτησα ποτέ πίσω γιατί προτιμούσα να τα έχεις εσύ, γιατί τότε πίστευα πως θα μπορούσα να εξακολουθώ να τα βλέπω. Όλα αυτά που σου πήρα, τα περισσότερα χωρίς καν να τα ζητήσεις. Επιθυμίες σου που εκπλήρωσα πριν προλάβεις να τις εκφράσεις. Συναισθήματα ανεξάντλητα, κάθε μέρα πιο πολλά, πιο δυνατά. Το μόνο που ήθελα σαν αντάλλαγμα ήταν να ξέρω ότι σε έκανα χαρούμενη με τον οποιονδήποτε τρόπο, δεν είχε σημασία.

Θυμάσαι όσα σου έχω πει ότι ένιωθα; Τα εννοούσα όλα, και τα καλά και τα άσχημα. Δεν έκανα πίσω ποτέ, ούτε καν όταν ήρθε αυτό το τέλος που τόσο φοβόμουν από την αρχή μας.

Θυμάσαι πόσο σφιχτά σε κρατούσα; Δεν ήθελα να σε αφήσω ποτέ, ακόμα σε κρατάω, ίσως και πιο σφιχτά από πριν, απλά πλέον δε βρίσκεσαι μέσα στα χέρια μου.

Θυμάσαι που μου έλεγες ν’ αφήσω πράγματά μου στο σπίτι σου; Δεν χρειαζόμουν στην πραγματικότητα τίποτα άλλο εκτός από την παρουσία σου. Τα είχα όλα για μια στιγμή, τα έχασα την επόμενη.

Θυμάσαι όσα σε έκανα να νιώσεις; Πως ξυπνούσες και κοιμόσουν μαζί μου. Τις ατελείωτες ώρες που συζητούσαμε για τα πάντα. Όσα εμπιστευτήκαμε η μία στην άλλη. Όλα τα "δεν το έχει κάνει κανένας άλλος αυτό για μένα" σου.

Θυμάσαι που σου έλεγα ότι θα με πονέσεις περισσότερο απ’ όλους; Πως η φυγή σου θα με διαλύσει; Το έκανες.

Θυμάσαι τα τελευταία μηνύματα που μου έστειλες εκείνη τη μέρα; Όσα σου είπα εκείνη την τελευταία ώρα που είχα μαζί σου, όσα μου είπες εσύ. Δεν με άφησες να σε χαιρετήσω όπως θα ήθελα, δεν μας έδωσες το τέλος που μας άξιζε. Απλά μας ξερίζωσες, και το εμείς και την καρδιά μου ολόκληρη, την πήρες φεύγοντας, το τελευταίο πράγμα που σου χάρισα απλόχερα.

Θυμάσαι όσα μου έχεις πει; Τα θυμάσαι αλήθεια; Ή επέλεξες να ξεχάσεις ο,τι πλήγωνε τη συνείδηση και τον εγωισμό σου;

 

Θυμάσαι τις φορές που μου είπες ότι δεν θα φύγεις; Ότι θα είσαι εδώ μαζί μου ο,τι και να γίνει; Ότι δεν είσαι σαν όλους τους άλλους; Θυμάσαι που θύμωνες όταν δεν σε πίστευα και χάρηκες όταν επιτέλους ένιωσα ξανά ασφάλεια και δεν το αμφισβητούσα;

 

Πες μου, λοιπόν, θυμάσαι αλήθεια τίποτα απ' όλα αυτά;

Μας θυμάσαι;

Θες να μας θυμάσαι;

Ξέχασες τόσο εύκολα ή ανάγκασες τον εαυτό σου να ξεχάσει;

 

Θυμάσαι τι έγινε ακριβώς ένα χρόνο πριν; Ή έκανες τόσα λάθη από τότε μέχρι σήμερα που σβήστηκαν όλα από τη μνήμη σου;

 

Σήμαιναν ποτέ όλα αυτά τίποτα για σένα;

Εγώ σήμαινα κάτι;

Κράτησες τίποτα από μένα ή με πέταξες ολόκληρη; Εμένα και όσα υπήρξαμε μαζί.

Χρειάζεσαι κάτι άλλο να στο δώσω; Δεν έχω να χάσω κάτι πια, έμαθα να ζω χωρίς καρδιά.

 

Πες μου αν θυμάσαι, θα περιμένω.

 

 Αθηνά, x.