Lifentasy

Μου είπες πως για να γίνω καλά πρέπει να μάθω να είμαι μόνη μου, με τη φυσική και ψυχική έννοια της λέξης. Να μη μιλάω και να μη συναναστρέφομαι με κανέναν για λίγο, μέχρι να νιώσω καλά και να τα βρω με τον εαυτό μου. Μπορεί όλα αυτά να ακούγονται απόλυτα λογικά στον οποιονδήποτε δεν είναι εγώ, αυτό που δεν ξέρεις όμως είναι πως το μεγαλύτερο ποσοστό της ζωής μου, έχω υπάρξει μόνη μου. Γιατί αδυνατούσα να βρω κάποιον φίλο ή σύντροφο που να μπορούσε να καταλάβει το μυαλό μου ή τη ψυχή μου. Για να το θέσω καλύτερα, όχι απαραίτητα να καταλάβει, αλλά τουλάχιστον να αποδεχτεί ότι είμαι όπως είμαι και ότι ίσως να μην θέλω να αλλάξω σε τελική ανάλυση, ακόμα και αν θεωρούμαι για πολλούς ή για την ψυχολογία: προβληματική. Έχω χαρακτηριστεί πολλά πράγματα, τα περισσότερα ήταν αρνητικά σχόλια κρυμμένα πίσω από πιο ευφάνταστες και ιδιαίτερες λέξεις. Δεν ευθύνονται όσα μου έχουν συμβεί γι' αυτό, σίγουρα με έχουν επηρεάσει και αλλάξει αλλά ξέρω πως γεννήθηκα κάπως διαφορετική, χωρίς όμως να μπορ...

Αγαπώ αυτή την πόλη τα μεσάνυχτα και τις πρωινές ώρες πριν ξημερώσει. Αγαπώ την ησυχία της, τις διαδρομές όταν όλα είναι κλειστά και κυκλοφορούν μόνο οι βασανισμένες ψυχές, η κάθε μία για το δικό της λόγο. Όλες όμως ξύπνιες εκείνη την ώρα, ανήσυχες και ζωντανές ίσως και πεθαμένες με τρόπο μη συμβατικό και αναπάντεχο, τρόπο ασυνήθιστο και ανεξήγητο στους κοινούς και απλούς. Αγαπώ την αρχιτεκτονική των κτιρίων, αυτών που μένουν εκεί χρόνια πολλά πριν και μετά από μένα, αυτών που οι ιστορίες τους δεν θα ειπωθούν ποτέ μα θα μείνουν για πάντα χαραγμένες στο τσιμέντο τους. Λατρεύω να χάνομαι σε εικόνες που οι πολλοί θεωρούν αδιάφορες ενώ ακούω μουσική που υπό οποιαδήποτε συνθήκη σου προκαλεί στην καλύτερη νοσταλγία και στη χειρότερη αυτοκτονικές διαθέσεις. Τίποτα δεν συγκρίνεται με τις στιγμές απόλυτης ηρεμίας που βιώνω λίγο πριν κάθε καταιγίδα της ζωής μου. Μα τις ξεπέρασα όλες με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Και αν με άφησαν κενή και μισή, ζω ακόμα και έχω καρδιά έτοιμη για όλα και ψυχή...

Αυτός δεν ήταν τα πάντα, ήταν όμως πάντα. Ήταν η προσωπική μου κόλαση επί γης μεταμφιεσμένη σε παράδεισο. Αυτός ήταν εκεί κάθε φορά, ίδιος, ιδανικός για λίγο μα απρόθυμος να δοθεί ολοκληρωτικά σε κάτι. Εγώ ήμουν εθισμένη σ' αυτόν, συνειδητά αλλά περιστασιακά. Δεν ήταν το ναρκωτικό μου, ήταν η αμαρτία που ήθελα να κάνω ξανά και ξανά. Τοξικός και απόμακρος τις περισσότερες μέρες, είχε όμως τον τρόπο να με κάνει να επιστρέφω εκεί τις στιγμές που λύγιζα, όλες τις φορές που με απογοήτευε η καρδιά μου με τις επιλογές της και αυτές που απλά έψαχνα την επιβεβαίωση από κάποιον. Ζούσαμε στο σκοτάδι, κι αν λένε πως τίποτα δεν μπορεί να κρυφτεί από τον ήλιο, εμείς καταφέραμε να γίνουμε η εξαίρεση του κανόνα. Όχι πως μου έδωσε ποτέ την επιλογή, σεβάστηκα όμως την επιθυμία του και ας καταπατούσε τις δικές μου. Δεν μου άνηκε ποτέ, δεν θα μπορούσε να ανήκει σε κάποια σαν εμένα, δεν φτιαχτήκαμε γι’ αυτό. Μα τον αγάπησα με τρόπο διαφορετικό απ' τον συνηθισμένο, με τρόπο που οι γύρω μου δεν θ...

Σήμερα θα μιλήσω εγώ, θα σου πω πράγματα που ήδη γνωρίζεις καλά όμως τείνεις να ξεχνάς μέσα στο χάος των ημερών σου. Είμαι πάντα εκεί ακόμα και τις φορές που δεν μπορείς να με αισθανθείς κοντά σου. Εμφανίζομαι μόνο στο σκοτάδι, δεν μ’ αρέσει το φως, δεν φτιάχτηκα απ’ αυτό. Ζω και μεγαλώνω στο απόκοσμο της νύχτας και στις σκέψεις που φοβάσαι να πεις δυνατά αλλά έχεις την ανάγκη να εκφράσεις. Δεν έρχομαι όταν με θες, μα κάθε φορά που με χρειάζεσαι. Η εμφάνιση μου είναι πάντα απρόσμενη, δεν υπολογίζω μέρος και ώρα, ξέρεις όμως πως οποιαδήποτε στιγμή και αν βρεθώ στο δρόμο σου, επιβάλλεται να ασχοληθείς μαζί μου, να με ακούσεις, και να μου δώσεις μορφή για να με δουν και οι γύρω σου. Έρχομαι όταν η σιωπή   γίνεται εκκωφαντική, σου τελειώσουν οι ευφάνταστες λέξεις και οι κινήσεις σου γίνουν κενές και άψυχες. Έρχομαι όταν θες να φωνάξεις αλλά δεν μπορείς ούτε να ψιθυρίσεις, έρχομαι όταν τελειώνει το οξυγόνο και το νερό επίμονα σε τραβάει πιο κάτω. Είμαι όλα αυτά που σε τρομάζουν και σε...

Μισοτελειωμένες σελίδες, διάσπαρτες λέξεις που ψάχνουν απεγνωσμένα τρόπο να γίνουν προτάσεις για να βγάλουν νόημα. Για να σου πουν τι; Κάτι που ήδη γνωρίζεις μάλλον. Δεν ξέρω από που προέρχεται αυτή η αστείρευτη επιθυμία μου να μιλάω για τα συναισθήματά μου σε σένα ή σε οποιονδήποτε πρόθυμο να διαβάσει γι’ αυτά. Ίσως γιατί όταν τα εκφράζω, ακόμα και αν δεν βρουν ούτε έναν αποδέκτη, ξέρω πως υπάρχουν εκεί έξω ·  και αυτόματα όλα γίνονται λίγο πιο εύκολα, πιο απλά, πιο ελαφριά μέσα μου. Αρκεί ένα τόσο δα μικρό συμβάν, μια μικροσκοπική κίνηση για να ξυπνήσει τη μούσα μου, που είχε πέσει σε λήθαργο τόσο καιρό και με είχε αφήσει στη σιωπή. Μα να σου πάλι εδώ, παρέα με την ακατάπαυστη φλυαρία που με χαρακτηρίζει για οποιοδήποτε ζήτημα με απασχολεί με πάθος, για οτιδήποτε ανάβει τη φωτιά μέσα μου, μου δίνει κίνητρο να δημιουργήσω κάτι, να φτιάξω ένα είδος τέχνης, που πιθανόν κανείς άλλος παρά μόνο εγώ μπορώ να δω ή να εξηγήσω. Μήνες κλεισμένη με το μυαλό μου στους τέσσερις ίδιους τοίχου...

  Δ εν θα σταματήσω τη ζωή μου για σένα. Δεν θα βάλω την καρδιά μου στην κατάψυξη με την ελπίδα πως κάποια μέρα θα μου χαρίσεις τη δική σου, και το σημαντικότερο, δεν σημαίνει πως δεν θα ερωτευτώ κάποιον άλλο. Η θέση που έχεις στην ψυχή μου είναι δικιά σου και μόνο, δεν μπορεί να στην πάρει κανείς και θα σου ανήκει είτε τη θέλεις είτε όχι. Θα σε αφήσω να αναλωθείς σε εφήμερους ανθρώπους, γιατί σε τέτοιους έμαθες να δίνεσαι, να φας το κεφάλι σου όσες φορές είναι αναγκαίο μέχρι να καταλάβεις την αλήθεια και το βάθος των δικών μου συναισθημάτων απέναντί σου, και όταν είσαι έτοιμη και ψυχικά ώριμη ν' αντιληφθείς όλα τα λόγια που σου έχω πει όλους αυτούς τους μήνες θα είμαι εκεί να σ' ακούω να μου λες πως είχα δίκιο όλο αυτόν τον καιρό. Αν είναι γραφτό να είμαστε μαζί, αν το διάλεξε κάποιος Θεός ή είναι γραμμένο σε κάποιο αόρατο τεφτέρι που ανήκει στο σύμπαν, αν μας έφερε κοντά ένας άγγελος και όχι ο διάβολος, θα είμαι και γω απογοητευμένη απ' όλες τις αποτυχημένες μου προ...

Δεν μου λείπεις εσύ, μου λείπουν όλα όσα νόμιζα πως ήσουν. Αυτά που πίστευα ότι έχουμε. Μου λείπει το πόσο ολόκληρη και ασφαλής ένιωθα όταν με αγκάλιαζες. Τότε που με κοιτούσες και δεν με ένοιαζε τίποτα στον κόσμο. Μου λείπουν όσα νόμιζα πως είχαμε και αυτά που μπορούσαμε να γίνουμε αν το θέλαμε και οι δυο. Το πόσο πολύ γελούσα όταν μιλούσαμε και τα λόγια σου όταν ήσουν ζαλισμένη απ' το ποτό. Το αίσθημα ότι η καρδιά μου θα σταματήσει όποτε ήξερα ότι θα σε δω. Το χαμόγελο που μου προκαλούσε μόνο η δική σου παρουσία, που δεν συγκρινόταν με κανενός άλλου. Μου λείπουν όλα όσα είσαι και αυτά που ήθελα να γίνεις για μένα. Μου λείπει η ελευθερία της έκφρασης. Της έκφρασης των συναισθημάτων μου απέναντί σου ακόμα και αν εσύ δεν τ' άκουσες ποτέ στην πραγματικότητα, κι ας κουνούσες καταφατικά το κεφάλι. Οι απεγνωσμένες φωνές μου που έπεσαν στο κενό και ας σε κούφαναν. Όλες οι μέρες που ξημέρωνα δίπλα σου και αδυνατούσα να πιστέψω ότι στάθηκα τόσο τυχερή. Τα βράδια που ξενύχτησα για σένα ...